عزالدین آبیعزّالدین حسن یوسفی فرزند ابوطالب آبی، معروف به فاضل ابی (منسوب به آبه = آوه) و مُکنّی به ابن الزبیب، فقیه امامی سده ۷ق/۱۳م بود. ۱ - اساتیداز افاضل شاگردان جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید هُذَلی، معروف به محقق حِلی (د ۶۷۶ق/۱۲۷۷م) بوده و با وی در بسیاری از مسائل مباحثات حادّ داشته است. ۲ - آرای فقهیآبی در برخی از مباحث فقه ، آرای تازه ابراز کرده، از جمله اقامه نماز جمعه را در عصر غیبت حرام می‌شمرده و نیز بهره زوجه را از میراث زوج ، حتی در صورت داشتن فرزند از میّت ، شامل زمین نمی‌دانسته است. فتوای اخیر تا آن دوران خلاف مشهور بود، ولی پس از آبی، رأی بسیاری از فقها در این مورد بر همان قرار گرفت و نظر مشاهیر متأخران نیز همان است. ۳ - اثرفقهیاثر مشهور آبی در فقه، کشف الرّموز در شرح مختصر نافع استادش محقق حلی است. وی در سال ۶۷۲ق/۱۲۷۳م از تألیف این کتاب فراغت یافت. تاریخ وفات او معلوم نیست. [۱]
آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۸، ص۳۵.
[۲]
آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ص ۳۸.
[۳]
افندی اصفهانی، عبدالله، ریاض العلماء، ج۱، ص۱۴۶.
[۶]
قمی، عباس، فوائد الرضویه، ص ۹۵.
[۸]
قمی، عباس، هدیّه الأحباب، ص ۹۶.
[۹]
کاظمی، اسدالله بن اسماعیل، مقابس الأنوار فی احکام النّبی المختار، ص ۱۷.
[۱۰]
مدرس، محمدعلی، ریحانه‌الأدب،ج۱، ص۳۸.
۴ - پانویس
۵ - منبعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «عزالدین آبی »، شماره۳۹. |